Geborgen in het licht
Zei iemand 'thuis' dacht ik aan jou:
een sfeer, een leven in jouw naam
verborgen als een open raam
dat licht doorlaat als frisse lucht
voor wie het opent met een zucht.
Zei iemand 'thuis' dacht ik aan jou.
Zei iemand 'leeg' zag ik je
gaan;
jij stierf een leegte in het rond,
nam mij de woorden uit de mond
om te vertellen van vandaag.
'Hoe gaat het' blijkt geen echte vraag.
Zei iemand 'leeg' zag ik je gaan.
Zegt iemand 'God' raakt het
aan jou
want aan het einde van de nacht
heeft Hij jouw leven opgewacht,
het toen voltooid als een gedicht
en jou geborgen in het licht.
Zegt iemand 'God' raakt het aan jou.
Zegt iemand 'thuis' denk ik
aan jou.
Jij wacht als rijmwoord van mijn zin
in leven uit een nieuw begin.
Er is een trouw die ons bewaart
en zich in liefde openbaart.
Zegt iemand 'thuis' denk ik aan jou.
Een verdriet kan zo ontzaggelijk vormeloos zijn, dat juist zijn onzichtbaarheid een aanwijzing kan zijn niet voor zijn afwezigheid maar voor zijn alomtegenwoordigheid.
ACHTER HET EINDE
Gerrit
Achterberg
De wind
en zijn kleren lagen nog saam
maar het was al over;
ergens tegen de sterren aan
sloeg het raadsel uiteen,
maar wie gelooft er
dat het hiermee eindigt, wat zo begon
dat het de elementen verzamelen kon
in énen greep, binnen één bloed?
wat zo begon
dat ik het zelf niet geloven kon,
dat ik niet wist waar het begon
dan dat het niet anders eindigen kon
dan in de eeuwigheid.
DIE MOEDER
Elisabeth Eybers ( Zuid-Afrika)
Die vreemde
oorsprong van jou lewe het
soos lig deur ‘n kristal, deur my gevloei
in al die maande toe ek één was met
die stil geheim van jou verborge groei.
En nou kan niks ons skei – want is jy nie
afhanklik en gebonde aan my bloed
wat met sy onbegryplike chemie
jou wonderlik gevorm het en voed?
En of die uur ver en vergete word,
en of die jare tussen jou en my
hul seile span, die see sy golwe stort.
of selfs die Dood sy somber baken steek,
nogtans sal jy aan my gebonde bly
met die onsig’bre naelstreng wat nie breek.