Vakantie Frankrijk                

We vertrokken zaterdagavond 22 juli met John, Corina, Daan en Geert naar Frankrijk. Om een uur of 10 ’s morgens kwamen we in Léon op de camping aan. (www.colvert.com) De camping lag in een bosrijke omgeving en niet ver van de zee.

De caravan werd op een mooi plekje neergezet en met hulp van Corina hebben we ons tentje opgezet. Het was mooi weer, het zonnetje scheen, maar we konden ook goed in de schaduw zitten. De dagen erna bleef het mooi weer en hebben we lekker gezwommen in het zwembad, het meer (bij de camping) en in de zee. Nou ja, zwemmen … Er waren enorme golven in zee en het was te gevaarlijk om ver de zee in te gaan. Iedereen werd nauwlettend in de gaten gehouden door een paar badmeesters, die ook in de zee stonden. Je mocht maar op een bepaald gedeelte de zee in. Wel heel gaaf, zeg, die golven !

Ook brachten we een bezoek aan San Sebastian in Spanje, wat een uurtje rijden was, vanaf de camping. We bekeken de stad en in een tapasbar hebben we heerlijk gegeten !

Woensdagnacht lagen we heerlijk te slapen in ons tentje toen het flink begon te regenen. Wel gezellig, dat tikken van de regen op je tentdak, dachten we toen nog. De volgende dag was het weer prachtig weer, maar ’s avonds na het eten begon het gigantisch hard te regenen. Ons veldje stond helemaal blank en helaas hebben we de tent en ons bed niet helemaal droog kunnen houden. Bij ons is het allemaal nog meegevallen, want bij vele anderen was de tent helemaal volgelopen. Wij hebben  die nacht in de voortent van de caravan geslapen. De volgende dag was het warm en zonnig en was alles weer snel droog. Echt gezellig hoor, kamperen !

Op maandag 31 juli zijn we na een uitgebreid ontbijt vertrokken naar Bretagne. We hadden geen vaste plannen gemaakt, waren dus niet voorbereid, maar hadden wel een gedetailleerde kaart van Frankrijk. Op advies van John en Corina reden we naar Pornic, een plaatsje aan de kust (links van Nantes) (www.pornic.fr) Nadat we een hotel hadden gevonden (toch ook wel weer aangenaam J), hebben we een wandeling gemaakt door het pittoreske stadje (foto links, de andere 2 foto's zijn van ergens onderweg in Bretagne) Helaas regende het en was het bewolkt, maar het was de moeite waard om rond te kijken.

De volgende dag reden we over de Pont de St. Nazaire (over de rivier de Loire) langs de kust en kwamen uit bij het kasteel van Suscinio (www.suscinio.info). Na het bekijken van het kasteel reden we verder langs schitterende uitkijkpunten, gezellige dorpjes en mooie haventjes. In Guérande (www.ville-guerande.fr) reden we langs een burcht met een enorme stadsmuur, waarachter een heel leuk oud stadje bleek te zijn.

 

We overnachtten in een hotel in Lanester bij Lorient. ’s Ochtends na het ontbijt reden we weer verder. Het weer was deze dagen niet altijd even mooi. Bewolkt en af en toe een buitje, maar ook een stukje kouder dan de 1^e week. Eigenlijk wel perfect weer om dingen te bekijken. We reden langs de kust richting Quimper en verder, en kwamen toevallig in het historische dorpje Locronan (www.locronan.org) terecht. Het was net of je terugging in de tijd. Heel mooi.










’s Avonds vonden we een hotel in St. Brieuc en we besloten de volgende dag naar Mont St. Michel te gaan. (www.mont-saint-michel.net) Deze hebben we uitgebreid bekeken en zijn helemaal naar boven geweest, wat een hele klim was. Indrukwekkend ! We waren daar trouwens niet de enigen….

Volgens de Keltische mythologie was Mont Saint Michel één van de zeegraftombes waar de doden naartoe werden gezonden. Hierna (708 na Chr.) kreeg bisschop Aubert van Avranches de opdracht van een heilige: 'bouw een kapel op de top'. Wat hij deed. De Benedictijnen maakten er na 966 'n onderwijscentrum van. Later werd Mont st. Michel een soort ridderslot met een leger dat geheel tot de beschikking stond van de koning en de abt. Tijdens de Honderdjarige Oorlog werd het fort Mont Michel drie keer door de Engelsen omsingeld. Maar de versterkte abdij hield stand. Uiteindelijk was het de enige plaats in west- en noord-Frankrijk die niet in Engelse handen viel.

Na de Franse revolutie werd Mont St. Michel korte tijd een gevangenis. In 1874 werd het tot nationaal monument uitgeroepen. Tegenwoordig behoort de abdij tot de Unesco World Heritage site en bewoont een klein gezelschap Benedictijner monniken de abdij. De drie niveaus van de abdij weerspiegelen de hiërarchie in het klooster. De monniken woonden op het hoogste niveau in een besloten wereld van kerk, klooster en refter (eetzaal). De abt ontving zijn hoge gasten op het middelste niveau en soldaten en bedevaartgangers werden ontvangen op het onderste niveau. Het is onmogelijk om niet onder de indruk te zijn van het eerste zicht op de Mont St. Michel. De top wordt gedomineerd door een gigantische abdij die 80 meter boven de zeespiegel ligt. Het getij in de baai van de Mont St. Michel is ook een van de redenen dat dit pelgrimsoord zo beroemd is geworden. De aantrekkingskracht van de maan en (in mindere mate) de zon zorgen ervoor dat er een verschil tussen eb en vloed is van zo’n 15 meter.

Daarvandaan zijn we naar Normandië gereden. We waren tenslotte toch in de buurt.

In Saint Lô vonden we een hotel en meteen was duidelijk dat we in Normandië waren, waar de oorlog nog steeds een grote rol speelt. De receptionist vertelde dat hij veel gasten had uit Canada en Amerika, die o.a. de invasiestranden bezochten.

Dat was ook ons plan. John (die erg geïnteresseerd is in de oorlog) had ons verteld, dat we het beste konden beginnen in St. Mère Eglise. Op de kerktoren hangt een parachutist (pop) als herinnering aan de parachutist die tijdens de invasie op de kerktoren is terechtgekomen. Er waren diverse monumenten, plaquettes voor (historische) gebouwen die foto’s lieten zien van voor en tijdens de oorlog en er waren diverse winkeltjes die betrekking hadden op dingen uit de oorlog. De oorlog leeft hier nog heel duidelijk.

Via Utah Beach reden we naar Pointe du Hoc (twee meest rechtse foto's) en Colleville sur Mer. Ook bezochten we Omaha Beach, Gold Beach (meest linkse foto) Juno Beach en Sword Beach.

D-day Beaches
De D-day landing, met de codenaam ‘Operation Overlord’, was de grootste militaire operatie in de geschiedenis. Vroeg in de ochtend van 6 juni 1944 kwam een totale vloot van 7000 boten aan en tienduizenden Engelse, Amerikaanse en Canadese soldaten werden gedropt op vijf Normandische stranden.

Colleville sur Mer
Op 13 en 14 juni werd er definitief afgerekend met de Duitse oppervlakteschepen. De Amerikaanse soldaten die de aanval op Normandië niet overleefden, werden op verzoek van familie teruggestuurd naar huis, of begraven op de Amerikaans Militaire begraafplaats in Colleville sur Mer, 17 km ten noordwesten van Bayeux. In totaal liggen er 9386 Amerikanen begraven en worden 1557 Amerikaanse soldaten herdacht van wie de lichamen nooit zijn gevonden. Dichtbij Omaha Beach ligt Pointe du Hoc, een rots waarop Duitse bunkers lagen die door de Amerikanen werden uitgeschakeld.

Heel indrukwekkend allemaal. Om stil van te worden…

We besloten om na deze enerverende dag toch naar huis te rijden. Via de Pont de Normandie (echt hoog !)  bij Le Havre reden we om de beurt op een hele rustige weg en waren vrijdagavond 4 augustus om 23.00 uur weer veilig thuis in ons mooie huis.